Насер Селмани: Над 150.000 македонски граѓани веќе се „европејци“ – благодарение на бугарски пасоши
31 мај 2025
• од Станча Јаќимовски
Премиерот Христијан Мицкоски изјави дека нема да попушти околу уставните измени без официјално признавање на македонското малцинство во Бугарија. Овој став, иако не е нов, добива нова форма – од наводна заштита на идентитетот, кон инсистирање на реципроцитет на малцинските права.
Порано, власта спроведуваше медиумска кампања, прикажувајќи го вклучувањето на Бугарите во Уставот како закана за националниот идентитет. Но, меѓународната заедница јасно даде до знаење дека признавањето на едно малцинство не претставува загрозување на националниот идентитет.
Сега, Мицкоски бара признавање на Македонците во Бугарија, иако е јасно дека Северна Македонија како кандидат за ЕУ нема еднаква позиција со Бугарија, која е членка. Ваквото условување е нереално и служи за домашна политичка употреба, наместо за реално решавање на проблемот.
Мицкоски е свесен дека не може да влијае на бугарската политика, но со вакви ставови ѝ дава националистичко алиби на својата влада за одложување на евроинтеграциите.
Сличен пристап беше забележан и при приклучувањето кон НАТО, кое стана реалност само по силен притисок од меѓународната заедница. Денес, Владата не покажува волја да ги исполни обврските од преговарачката рамка со ЕУ, со што земјата е во блокада и се отвораат сомнежи за искреноста на европскиот курс.
Во исто време, Владата зема нејасни британски кредити иако ЕУ нуди неповратни средства. Дури и поранешниот пратеник на ВМРО-ДПМНЕ, Петар Поп Арсов, ова го оправдува како стратегиско приближување кон Британија – поради отсуство на реална европска перспектива.
Одбивањето да се внесе бугарската заедница во Уставот е дел од наративот на Владата дека Македонија е жртва на неправеден процес. Но, примери како Хрватска и Словенија покажуваат дека кога постои политичка волја, можни се решенија – дури и при територијални спорови.
Друга лажна теза во владината реторика е дека ЕУ е неправедна кон Македонија. Но, во реалноста, ниту една земја не влегла во ЕУ без решени билатерални спорови. Ако државата не може да реши прашања со соседите, како може да функционира во унија што се базира на консензус?
Владата тврди дека не е препознаена за спроведените реформи, но не е јасно за кои реформи станува збор. Северна Македонија е единствен кандидат што направи скандалозни измени во Кривичниот законик со кои беа амнестирани стотици високи функционери осомничени за корупција.
И покрај една година можност за корекција на Кривичниот законик и враќање на делото „злоупотреба на службена положба“, тоа не е сторено. Се поставува логично прашање – колку уште функционери треба да се спасат од суд, за Владата конечно да реагира?
Дополнително, и самата Влада признава дека судството е „заробено“, што ги доведува во прашање сите судски одлуки. Тогаш, за кои резултати од реформите може да се зборува, кога нема правна држава, ниту независно судство?
Вистината е едноставна – македонските политички елити не сакаат членство во ЕУ. Голем дел од етничките Македонци веќе се граѓани на ЕУ преку бугарско државјанство. Над 150 илјади Македонци поседуваат бугарски пасоши и ги уживаат придобивките од Унијата.
Додека тие студираат и работат низ Европа, другите – преку институционален коруптивен систем – се богатат дома. Единствените што искрено сакаат ЕУ се мнозинството Албанци, дел од Македонците и другите малцинства кои сè уште се соочуваат со суров дискриминациски третман.
Автор: Насер Селмани
Изворна статија: LajmPress
Последни вести
Зголемени плати и нови инвестиции во големо државно фабричко претпријатие во Бугарија
Расчистен случајот со пукањето во Тетово – лишени од слобода двајца малолетници
Насер Селмани: Над 150.000 македонски граѓани веќе се „европејци“ – благодарение на бугарски пасоши
31 мај 2025
• од Станча Јаќимовски
Премиерот Христијан Мицкоски изјави дека нема да попушти околу уставните измени без официјално признавање на македонското малцинство во Бугарија. Овој став, иако не е нов, добива нова форма – од наводна заштита на идентитетот, кон инсистирање на реципроцитет на малцинските права.
Порано, власта спроведуваше медиумска кампања, прикажувајќи го вклучувањето на Бугарите во Уставот како закана за националниот идентитет. Но, меѓународната заедница јасно даде до знаење дека признавањето на едно малцинство не претставува загрозување на националниот идентитет.
Сега, Мицкоски бара признавање на Македонците во Бугарија, иако е јасно дека Северна Македонија како кандидат за ЕУ нема еднаква позиција со Бугарија, која е членка. Ваквото условување е нереално и служи за домашна политичка употреба, наместо за реално решавање на проблемот.
Мицкоски е свесен дека не може да влијае на бугарската политика, но со вакви ставови ѝ дава националистичко алиби на својата влада за одложување на евроинтеграциите.
Сличен пристап беше забележан и при приклучувањето кон НАТО, кое стана реалност само по силен притисок од меѓународната заедница. Денес, Владата не покажува волја да ги исполни обврските од преговарачката рамка со ЕУ, со што земјата е во блокада и се отвораат сомнежи за искреноста на европскиот курс.
Во исто време, Владата зема нејасни британски кредити иако ЕУ нуди неповратни средства. Дури и поранешниот пратеник на ВМРО-ДПМНЕ, Петар Поп Арсов, ова го оправдува како стратегиско приближување кон Британија – поради отсуство на реална европска перспектива.
Одбивањето да се внесе бугарската заедница во Уставот е дел од наративот на Владата дека Македонија е жртва на неправеден процес. Но, примери како Хрватска и Словенија покажуваат дека кога постои политичка волја, можни се решенија – дури и при територијални спорови.
Друга лажна теза во владината реторика е дека ЕУ е неправедна кон Македонија. Но, во реалноста, ниту една земја не влегла во ЕУ без решени билатерални спорови. Ако државата не може да реши прашања со соседите, како може да функционира во унија што се базира на консензус?
Владата тврди дека не е препознаена за спроведените реформи, но не е јасно за кои реформи станува збор. Северна Македонија е единствен кандидат што направи скандалозни измени во Кривичниот законик со кои беа амнестирани стотици високи функционери осомничени за корупција.
И покрај една година можност за корекција на Кривичниот законик и враќање на делото „злоупотреба на службена положба“, тоа не е сторено. Се поставува логично прашање – колку уште функционери треба да се спасат од суд, за Владата конечно да реагира?
Дополнително, и самата Влада признава дека судството е „заробено“, што ги доведува во прашање сите судски одлуки. Тогаш, за кои резултати од реформите може да се зборува, кога нема правна држава, ниту независно судство?
Вистината е едноставна – македонските политички елити не сакаат членство во ЕУ. Голем дел од етничките Македонци веќе се граѓани на ЕУ преку бугарско државјанство. Над 150 илјади Македонци поседуваат бугарски пасоши и ги уживаат придобивките од Унијата.
Додека тие студираат и работат низ Европа, другите – преку институционален коруптивен систем – се богатат дома. Единствените што искрено сакаат ЕУ се мнозинството Албанци, дел од Македонците и другите малцинства кои сè уште се соочуваат со суров дискриминациски третман.
Автор: Насер Селмани
Изворна статија: LajmPress
Последни вести
Зголемени плати и нови инвестиции во големо државно фабричко претпријатие во Бугарија
Расчистен случајот со пукањето во Тетово – лишени од слобода двајца малолетници
Насер Селмани: Над 150.000 македонски граѓани веќе се „европејци“ – благодарение на бугарски пасоши
31 мај 2025
• од Станча Јаќимовски
Премиерот Христијан Мицкоски изјави дека нема да попушти околу уставните измени без официјално признавање на македонското малцинство во Бугарија. Овој став, иако не е нов, добива нова форма – од наводна заштита на идентитетот, кон инсистирање на реципроцитет на малцинските права.
Порано, власта спроведуваше медиумска кампања, прикажувајќи го вклучувањето на Бугарите во Уставот како закана за националниот идентитет. Но, меѓународната заедница јасно даде до знаење дека признавањето на едно малцинство не претставува загрозување на националниот идентитет.
Сега, Мицкоски бара признавање на Македонците во Бугарија, иако е јасно дека Северна Македонија како кандидат за ЕУ нема еднаква позиција со Бугарија, која е членка. Ваквото условување е нереално и служи за домашна политичка употреба, наместо за реално решавање на проблемот.
Мицкоски е свесен дека не може да влијае на бугарската политика, но со вакви ставови ѝ дава националистичко алиби на својата влада за одложување на евроинтеграциите.
Сличен пристап беше забележан и при приклучувањето кон НАТО, кое стана реалност само по силен притисок од меѓународната заедница. Денес, Владата не покажува волја да ги исполни обврските од преговарачката рамка со ЕУ, со што земјата е во блокада и се отвораат сомнежи за искреноста на европскиот курс.
Во исто време, Владата зема нејасни британски кредити иако ЕУ нуди неповратни средства. Дури и поранешниот пратеник на ВМРО-ДПМНЕ, Петар Поп Арсов, ова го оправдува како стратегиско приближување кон Британија – поради отсуство на реална европска перспектива.
Одбивањето да се внесе бугарската заедница во Уставот е дел од наративот на Владата дека Македонија е жртва на неправеден процес. Но, примери како Хрватска и Словенија покажуваат дека кога постои политичка волја, можни се решенија – дури и при територијални спорови.
Друга лажна теза во владината реторика е дека ЕУ е неправедна кон Македонија. Но, во реалноста, ниту една земја не влегла во ЕУ без решени билатерални спорови. Ако државата не може да реши прашања со соседите, како може да функционира во унија што се базира на консензус?
Владата тврди дека не е препознаена за спроведените реформи, но не е јасно за кои реформи станува збор. Северна Македонија е единствен кандидат што направи скандалозни измени во Кривичниот законик со кои беа амнестирани стотици високи функционери осомничени за корупција.
И покрај една година можност за корекција на Кривичниот законик и враќање на делото „злоупотреба на службена положба“, тоа не е сторено. Се поставува логично прашање – колку уште функционери треба да се спасат од суд, за Владата конечно да реагира?
Дополнително, и самата Влада признава дека судството е „заробено“, што ги доведува во прашање сите судски одлуки. Тогаш, за кои резултати од реформите може да се зборува, кога нема правна држава, ниту независно судство?
Вистината е едноставна – македонските политички елити не сакаат членство во ЕУ. Голем дел од етничките Македонци веќе се граѓани на ЕУ преку бугарско државјанство. Над 150 илјади Македонци поседуваат бугарски пасоши и ги уживаат придобивките од Унијата.
Додека тие студираат и работат низ Европа, другите – преку институционален коруптивен систем – се богатат дома. Единствените што искрено сакаат ЕУ се мнозинството Албанци, дел од Македонците и другите малцинства кои сè уште се соочуваат со суров дискриминациски третман.
Автор: Насер Селмани
Изворна статија: LajmPress
Последни вести
Зголемени плати и нови инвестиции во големо државно фабричко претпријатие во Бугарија
Расчистен случајот со пукањето во Тетово – лишени од слобода двајца малолетници