Кочани, еден месец подоцна: Град што тивко боледува, но не се предава

Помина еден месец од ноќта која го промени Кочани засекогаш. Од кобниот 16 март, кога пожарот во клубот „Пулс“ згасна 62 животи, тагата како да стана дел од секојдневието. Градот не е ист. Жителите, иако физички се движат, духовно сè уште стојат таму – на вратата на клубот, меѓу плачот, димот и вресоците.

Тишина погласна од зборови

Во индустриската зона, каде што беше сместен клубот, сè уште стои полициска лента. Забранет пристап, ограден простор и тишина што тежи повеќе од секој глас. Никој од соседството не сака да зборува – како да се плашат да не ја нарушат таа непишана рамнотежа меѓу тагата и молкот.

Во центарот, градот дише тивко. Без смеа, без музика, без животот каков што го знаевме. „Нема атмосфера“, велат кочанчани. „Нема вечери, нема излегувања, нема причина да се насмееш.“ Празните кафулиња и полните срца се реалноста. Градот не тагува – тој боледува.

Политика што не лекува

Во ваков амбиент, Советот на Општина Кочани одржа прва седница по трагедијата. Седница што започна со молк, но брзо се претвори во жестоки политички препирки. Во еден емотивен момент, советничката Кристина Атанасова Арсова со солзи поднесе оставка:

„Син ми е сè уште во болница. Ќе се посветам на него и на сите деца на кои им е потребна рехабилитација. Ниту еден идеал не вреди колку солзата на едно дете.“

На крајот, Советот го избра Венко Крстевски за вршител на должноста градоначалник. Во неговиот говор се почувствува надеж:

„Да изградиме град што ќе се бори со идеи, не со навреди. Да им дадеме шанса на младите – тие се единствената светлина во овој мрак.“

Светлина што сами ја запалија – „Супорт Кочани“

Но токму младите ја запалија првата искра на надеж. Од една брза идеја, се роди иницијативата „Супорт Кочани“ – група волонтери кои за само неколку дена собраа над 500.000 евра. Без институции, без бирократија, само со срце и искрена намера.

Дарко Стоилов, еден од основачите, вели:

„Сакавме родителите да не чекаат. Да добијат помош веднаш, кога најмногу им треба.“

Љубомир Игнатов, 18-годишен волонтер и преживеан од пожарот, го памети секој миг од кобната вечер. Иако бил дел од стампедото, спасен е во последен момент.

„Не знам кој ме извлече, но му должам сè. Затоа и се приклучив тука – да помогнам, колку можам, на кој можам.“

Од болка – нова иднина

„Супорт Кочани“ сега е официјално здружение, со големи планови: фондација за трајна поддршка на жртвите, набавка на опрема за болницата и – најзначајно – формирање младински центар за психолошка помош и социјализација.

Во меѓувреме, над 100 психолози организирани од Комората и Црвениот крст работеа со младите. Професорката Емилија Бошковска раскажува:

„Секое дете што ни пријде – бараше разбирање. Научија дека не мора секогаш да се држат силни. Дека е во ред да зборуваат. Тоа е првиот чекор кон заздравување.“

Заздравување без заборав

Пожарот однесе 62 животи. Остави стотици повредени и илјадници скршени семејства. Ништо нема да ги врати изгубените. Но, од болката, Кочани создава нова сила. Младите се тие што одлучија да не чекаат некој друг да го направи првиот чекор. Тие веќе тргнаа напред – бавно, тивко, но со срце полно љубов и отпорност.

Овој град можеби уште е во темнина, но во него се раѓа нова светлина. Од солзите никнаа корени – и тие веќе се претвораат во надеж.