08 август 2025
• од Станча Јаќимовски
На 7 август 2025 година во Приштина, лидерот на ДУИ и еден од основачите на Ослободителната војска на Косово (УЧК), Али Ахмети, јавно побара од Република Албанија и од Република Северна Македонија, како членки на Советот на Европа, да иницираат преиспитување на Резолуцијата на Советот од 2011 година. Таа резолуција, според него, е неправедна и лажно ги обвинила борците на УЧК за трговија со човечки органи – обвинение врз кое се заснова и формирањето на Специјалниот суд во Хаг, пред кој денес се суди на поранешните лидери на УЧК.
Ахмети овој повик го упати на протестниот митинг организиран од Организацијата на воени ветерани на косовската УЧК, извикувајќи „УЧК, УЧК!“ и нарекувајќи ја УЧК „гордост на Албанците“. Но, ваквиот настап на Ахмети, во светло на актуелните европски притисоци за реактивирање на македонските „Хашки случаи“, отвора сериозни дилеми за мотивите зад неговиот говор.
Комесарката за човекови права на Советот на Европа, Дуња Мијатовиќ, во јануари 2024 година испрати официјално писмо до македонската влада со препорака да се поништи автентичното толкување на Законот за амнестија од 2011 година, со што би се овозможило повторно судење за четирите хашки случаи од 2001 година – „Мавровски работници“, „Водство на ОНА“, „Непроштено“ и „Липковска брана“. Според Меѓународната заедница, овие случаи мора да бидат повторно процесирани за да се задоволи правдата за воените злосторства во Македонија.
Токму овие четири предмети беа првично вратени од Хашкиот трибунал за процесирање во македонското правосудство, но беа затворени врз основа на Законот за амнестија. Ако автентичното толкување биде укинато – како што бара Советот на Европа – овие случаи може да бидат реактивирани, а токму Али Ахмети се појавува како потенцијален обвинет, имајќи предвид неговата улога како „врховен командант“ на македонската УЧК (ОНА).
Во оваа конотација, барањето на Ахмети во Приштина за преиспитување на Резолуцијата од 2011 година може да се интерпретира како дел од поширока стратегија за сопствена политичка и правна заштита. Ахмети потенцираше дека судењата во Хаг се „едностранчи“ и дека „ја искривуваат историјата“, обвинувајќи го Специјалниот суд за игнорирање на наводните злосторства на српската страна.
Но, не треба да се заборави изјавата на адвокатот Том Гаши од 2020 година, кој тогаш предвиде дека и Ахмети би можел да се најде на обвинителна клупа во Хаг. Тоа сценарио денес изгледа сѐ пореално, особено доколку македонските институции ги следат препораките на Советот на Европа.
Во својата говорничка реторика, Ахмети често ја истакнува својата борба како дел од „ослободителното движење“ и ја нагласува улогата на УЧК не само во Косово, туку и во подобрувањето на позицијата на Албанците во Македонија. Но, политичкиот романтизам не ги менува фактите – судските процеси за воени злосторства се предмет на меѓународна обврска, а не на национална гордост.
Прашањето останува отворено: дали повикот на Ахмети за „преиспитување на резолуцијата“ е навистина насочен кон заштита на историската вистина, или претставува проактивен обид да се избегне сопствена кривична одговорност? Ако Хашките случаи се реактивираат, македонското правосудство ќе биде под лупа – а со тоа и имињата кои се директно поврзани со тие настани.
Иронично, истата резолуција што Ахмети денес ја оспорува, може да послужи како основа и за негова истрага – не за трговија со органи, туку за наводни злосторства на територијата на Македонија.
Ахмети денес се појави во Приштина како политички симбол на УЧК, но утре би можел да се најде во сосема поинаква улога – како обвинет за настани кои одамна чекаат правна разрешница. Реакцијата на Советот на Европа, заедно со потенцијалното укинување на заштитата што му ја дава автентичното толкување на Законот за амнестија, го ставаат Ахмети во позиција каде неговата иднина можеби повеќе зависи од судски одлуки отколку од политички митинзи.